Cezinandos Sinekyre: Det er mottakaren som blir sittande att med tankane
Foto: Sebastian Rozanski
ANMELDELSE: Cezinandos åttande utgjeving er ei intens, feststemt og tidvis dyster oppleving.
*Karakter nederst i saken*
Kristoffer Cezinando Karlsen har ingen planar om å la lyttaren ha det lett i møte med sitt nye materiale.
Berre tittelen – Sinekyre 3 – kan få deg til å klø deg i hovudet, men er, tru det eller ei, faktisk eit ord. Foruten 3, da. Ifølgje ordboka betyr det «en godt lønnet stilling som krever lite eller intet arbeid».
Mon det. Hovudpersonen har iallfall lagt ned solid med arbeid på det som har blitt hans lengste album hittil.
Ved første gjennomlytting følest Sinekyre 3 framfor alt overveldande og nervelivs intensiverande.
Det er kanskje heile poenget, full overbelastning og ingenting heldt tilbake. Resultatet er ei kompromisslaus plate med få, om ingen, kommersielle ambisjonar.
Englands største rapper utfordrer drill-formatet
Som presseskrivet presist omtalar skiva, er ho som eit vulkanutbrot: albumet formeleg boblar over av musikalske krumspring og idear, det vere seg hyperkinetiske beats, forvrengte og autotune-dynka vokalar, eller låtar som trekk i fleire retningar.
Lydbildet kjennest både moderne og litt retro på samme tid, med nikk til såvel old school hiphop som ravekultur.
Dei knudrete, til tider slitsame ravebeatsa snik seg gradvis inn i hjernebarken, og ved endt reise tar du deg i å ville sette på plata på nytt.
I ordets rette forstand er det ei skive som funkar på gymmen (eg har testa), på vorspielet og på veg heim frå byen (har også testa).
Cez for prez!
Det visuelle uttrykket til Cezinando er også i bevegelse frå album til album.
Det lange ugredde håret er her bytta ut med ein meir velstelt hanekam. Han er posht kledd opp i rutete Burberry-vest og skjorte med pilotbriller, men også avbilda med raske briller, kan hende som eit bilde på albumets fartsfølelse, men også skivas miks av fordums kultur og noko meir futuristisk og framoverretta.
Cezinando er først og fremst i det feststemte hjørnet, om enn med visse smådystre intermezzo. Albumet bølgjar lett i sinnsstemning, men har alltid ein fot planta på dansegolvet.
I løpet av 16 spor gir Cezinando og hans mangeårige produsentmakkar, Ole Torjus Hofvind, lyttaren få, om ingen, kvilepauser.
Som eit langt, heseblesande intervall utan avbrekk, der abrupte stemningsskifter også skjer innad i låtane.
Det er allereie varsla i opningskuttet, der ei engelsk stemme teller ned – «10, 9, 8… » – før albumet skyt ut av blokkene med Cezinando freestyle.
Over ravete trommebeats, scratching og dunkle, boblande synthar, programerklærer hovudpersonen at her er eg på beste sjølvhevdande, og humoristiske, hiphop-vis.
«You are now tuned into this new album by inner city, downtown Oslo superstar…
Cez for prez!»
Teknisk bravur
Det har kanskje vore varsla ei stund, Cezinandos vending mot meir hedonistisk, ekspressiv dansemusikk.
På den førre langspelaren Sprengkulde (2023) skar til tider brutale synthparti og rytmer med eit visst slektskap til seint 80- og tidlig 90-tals klubbmusikk, gjennom overflata.
Denne gongen er det derimot ingen veg tilbake. Den følsame og sårbare allsongsvenlege hiphopen han slo gjennom med på Noen ganger og andre (2017) følest langt borte.
Cezinandos diskografi har stort sett vore kjenneteikna av sterke, til dels utleverande, tekstar, ein særeigen flow, og eit nært saumlaust forhold mellom rapping og synging.
Kva gjeld teknisk rapping er han kanskje betre enn nokon gong på Sinekyre 3, det vere seg diksjon, rytme eller musikalitet.
Han kan tillate seg svært mykje reint vokalmessig utan at det høyrest off ut i lydbildet.
Høyr berre på korleis vokalen duvar uanstrengt avgårde på toppen av den meir klubbpoppete Valentines.
Dop og hjelpeløyse
Tekstleg er han langt meir assosiativ, ordstraumande og vanskeleg å få has på. Iallfall samanlikna med den lett relaterbare poplyrikken frå yngre år.
Ta for eksempel dette utdraget frå eit av albumhøgdepunkta, den mørke, suggererande ??:
«Sinekyre 3, er du treig?/ Rett i trynet, yeah/ Faen meg eid/ Hun sa «yo, hva hva gjør du?»/ Jeg bare «deg??»/ Cashen flippes som det er Cirque du Soleil/ Buksa sagger, capsen er på snei/ Du henger ut med rotter som du er Svein»
Isolert sett kan teksten framstå plump og banal, som litt klossete riming utan substans. Men reint musikalsk-poetisk, i brytning mot Cezinandos avstumpa stemme og dei røffe, flerrande beatsa, får orda også ein annan klangbotn. Som at dei må vere spikka som dei er for å passe til uttrykket.
Kva er det Cezinando eigentleg prøver å seie oss på Sinekyre 3?
Det er det ikkje heilt godt å bli klok på. Det krinsar ein del rundt overfladiskheit, tilværelsens uutholdelige letthet og eit sjølvsentrert eg som kanskje ikkje heilt veit kva han rotar rundt i.
Når han på Hele kvelden!, over ein lett piplande beat og dramatisk stryk, syng om at han drog på byen med ein lommetjuv, som «spanderte drinker hele kvelden» – er det vanskeleg å ikkje tenke på det mykje omtala møbeltjuveriet og ein hovudperson med ein viss hang til prangande forbruk.
Kunstnerisk grep eller ei. Eg tar meg likevel i å sakne litt meir kjerne på plata, at Cezinando har noko djupare oppriktig på hjartet utover å uttrykke ein slags apati og nihilisme over samtida.
Inderlege betraktningar må heller vike for mellom anna gjentekne referansar til illegale substansar. Dei stadfestar kan hende meir hjelpeløysa enn håpet på Sinekyre 3.
På den forvrengte og syrete Hot Flash Photography er det til dømes ingen lystig tone å spore i den hedonistiske flukten:
«Du hørte det her først, mann/ Det aller siste / Hun og venninna gikk på do, sa de måtte tisse / Så lyset i enden av tunnelen i gjennom en prisme»
Uroens håp
I den grad det finst eit håp i musikken her, er det at tekstane på sitt beste virvlar opp ei uro over tilværet som også kan verke lindrande. Paradoksalt nok.
Den messande sistelåten Hviskninger, med sitt hypnotiske driv, Vilde Tuv på gjestevokal, og sine motsetningsfylte, fragmentariske rim, etterlet lyttaren full av språklege bilder – «Klokketårnet måtte kvitte seg med bjella / Ringeren synger melodien accapella» – men ingen svar.
Det er mottakaren som blir sittande att med tankane. Hos Cezinando er det ingen hjelp å få. Og berre i kraft av det, har han kanskje oppnådd noko.
Om Sinekyre 3 er ein vulkan som boblar over, er det godt å kjenne på at når asken har lagt seg, melder det seg ei nyvunnen ro.
Alternativt kan ein sette på plata på nytt, og vekkje kreftene til live att. I ei uroleg tid, kan det verke like beroligande.
Karakter:
8 / 10
Cezinando – Sinekyre 3
Følg oss på Tiktok, Instagram, Bluesky og Fjesboka
LES OGSÅ: