Naturvin, yoga og merkeklær på bergensk klubb i Henningsvær

Vi dro til Trevarefest for å sjekke ut hipsterkolonien i nord.

HENNINGSVÆR: Kven er desse folka?

Eg har akkurat entra festivalområdet til årets Trevarefest, ein årleg musikkfestival og – i mangelen på eit bedre ord – livsstilsfestival, lagt til idylliske Henningsvær i Lofoten. 

Tre dagar med musikk, yoga, klatring, dykking, fjellturar – og vinsmaking  med ingen ringare enn Sondre Lerche. No er eg på eit antropologisk oppdrag. Kartlegging av festivaltypane. 

Kristian Kristensen har akkurat opna festivalen og berre ved å høyre to låtar på avstand, får eg nok ein gong stadfesta kor lei eg er av naivistisk nordnorsk visepop.

Ein viss smaksfordom har eg på førehand. Nemleg at dette vil verte ein studie i nedpå, men likevel, smaksbevisst motekuratering. 

Og ja visst er det mange låge, italienske fjellsko å sjå her – Scarpa må gå som det griner om dagen. Men det kanskje mest interessante, eller overraskande, innslaget er tilkomsten av beige og lyskledde folk i Birkenstocks, du veit, den gruppa nordmenn Robbie Williams kritiserte under eit norgesbesøk.

Er Trevarefest i ferd med å bli nok ein kommersiell festival? 

Eg veit ikkje, dette er mitt første besøk, med unntak av ein kjapp svipptur for tre år sidan, under ein slags pandemiversjon. Eg hugsar at eg kosa meg, men at eg også stussa litt over det odde ved heile opplegget: 

At ein kunne sitte og drikke sur naturvin – som ingen jo eigentleg likar – og skode utover havet, som eit anna Grünerløkka. 

Var dette den endelege urbaniseringa av periferien? 

LES OGSÅ: Troye Sivan, Charli XCX, SZA: De nye pop-kometene markerte seg på årets Primavera Sound

LES OGSÅ: Roskilde 2024: Til tross for et helvetes vær, bredte the orange feeling om seg – igjen.

Nordens Aiya Napa

Festivalområdet er lite og allereie før eg entrar området treff eg på nesten-sambygdingen-min, Skatebård som skal spele på klubben. 

Nokre timar før har eg vore usikker på korleis eg kjem inn der, ettersom det på mail vart opplyst at pressa berre får adgang til dei tre konsertane på kvelden og merkeleg nok ikkje resten av programmet som skjer utover natta. 

Det ordner seg på mirakuløst vis, sjølv om eg også har fått streng beskjed på mail om at pressa ikkje har lov å konsumere alkohol. Skal tru om det er DN-saka for nokre år sidan om Henningsvær framstilt som Norges Ayia Napa, som heimsøker festivalarrangørane.

Heretter skal ein kontrollere narrativet, som det heiter. Ein skal i alle fall ikkje gli inn med omgjevnadene som journalist her.

Oslobandet Tigerstate er i gang, og ettersom saksofonisten er i min familie, må eg sikkert melde meg inhabil, men det eklektiske popkollektivet leverer i alle fall ein konsert som er leiken, funky og dansbar. 

Dei oppmodar også publikum om å danse med ein framand, utan at det ser ut til å nå heilt ut. 

Ved sidan av meg står to menn frå austlandet og pratar veldig høgt. Ein annan kjem straks inn i gjengen og brøler «erre noen fra Ullern her, eller?» som ein parodi på trommisen i Tigerstate, som like før har spurt om nokon i publikum er frå Oslo. Svaret på det er: svært mange. 

Eg bestemmer meg for å gjere litt undersøkande journalistikk og kjem i prat med ein gjeng utanfor festivalområdet. Dei er kult kledde i Scarpa-sko, avslappa turfashion, samt ein viss hippie-estetikk. Likevel føler dei seg ikkje kule nok for Trevare. 

Dette er kanskje hipsterens tragedie: dømt til å vere usikker på seg sjølv, og samtidig forsterke det sosio-kulturelle avtrykket som er Trevarefest. 

«Hvem joiner Arc´teryx running klokka ni i morra?» 

Ein oslogjeng står og planlegg morgondagen og har tydelegvis ikkje tenkt å vere nattugler. 

«Vi kom for naturopplevelsen», høyrer eg ein seie. 

Når oslosommaren regnar bort, må det vere deilig å kome til solfylte Ayia Napa i Lofoten. 

LES OGSÅ: Air erstatter The Smile på Øyafestivalen

LES OGSÅ: Afro-rave, darkwave, somali EDM og norsk afropop: Dette hører vi på nå

Pompøst i solnedgangen

Eg har allereie kjøpt meg ei overprisa festivaløl, ein fruktig pale ale, og kjenner at det liksom er litt forboden frukt. 

Den nederlandske gruppa Son Mieux speler ein slags dansbar pop med stryk og saks. 

Noko som høyrest ut som synthriffet til Robbie Williams’ Let Me Entertain You går att fleire gonger, til det punktet at nokre i publikum faktisk begynner å synge «Let Me Entertain You!». Burde Robbie berre spelt her, så kunne han ha vore motepoliti i samme slengen?

Vokalisten held på med noko Mick Jagger-aktig åling på scena, medan saksofonisten på eit tidspunkt sluttar å blåse i instrumentet sitt – samtidig som saksen høyrest i lydbildet. 

Mistenkeleg lite livekjensle over noko av dette her. Heile konserten er så latterleg pompøs og bombastisk – men i solnedgangen over Henningsvær gir det likevel perfekt meining. 

LES OGSÅ: Bøttehatt-bonanza og Von Dutch i solnedgang: En moterapport fra Roskilde

Eit spørsmål om autentisitet

Folk ser lykkelige og feststemte ut, og trekk inn på Trevarefabrikken for å danse til klubbprogrammet. Kanskje med unntak av dei som skal opp og ta solhelsingar og springe i fjellet frå morgon av, då.

Kjøper meg ein dyr fiskeburger og er framleis like svolten. Nok ein gong går eg i festivalmatfella: Pizzaen såg bedre ut, men køa var så altfor lang. 

I første etasje er Skatebård i gang med sitt tre timar lange sett, mens bergens-dj-en Posner speler oppe i tredje.

Ei stilig og pen skånsk tjei med litt sånn seint nittitals androgyn-stil, og ingen Scarpa-skor på, fortel meg at ho ville til Henningsvær på grunn av det autentiske som skjer her.

Ei nordnorsk dame utbasunerer på sitt ramsalte vis at Trevarefest berre er ein masse søringar og bergensarar plassert på eit lite nes i nord, ikledd fashionable plagg. 

Eg møter på ein ikkje ukjent-Ålesund-artist som akkurat har sluppe singel med Kygo. 

Er Trevarefabrikken autentisk eller syntetisk?

Artisten er ikkje i tvil og peiker på trepallane utanfor gittergjerdet som rammar inn området.

Om ein lagar musikk med Kygo, kan ein eigentleg då snakke om autentisitet? Berre panfløyta veit.  

Eg har tapt diskusjonen, og går inn for å danse til Bárbara Boeing, ein brasiliansk dj som gir ein eksotisk, og skal vi seie sør-amerikansk, spinn på house- og diskomusikken. 

LES OGSÅ: Charli XCX’ Brat summer fortsetter med Billie Eilish i gaffeltruck: Se musikkvideoen her

Stramme italo-rytmer og topplaus stemning

Då eg kjem inn står ho og dekonstruerer Michael Jacksons Earth Song over tunge beats, og seinare gjer ho det samme med Gimme, Gimme, Gimme (A Man After Midnight) – som utelukkande spelast instrumentalt i ein slags trompet-mariachi-versjon. 

Rare greier, men det funkar. Nokre menn tar av seg på overkroppen og kjem saman i amorøs omfamning.

Nede i første har Skatebård også begynt å bli varm i trøya, men held den heldigvis på. Stramme italo-rytmer og messande house-spor fyller lokalet – som om klubbmusikken frå det tidlige 90-talet aldri tok slutt. 

Sliten går eg ut av Henningsvær sentrum på leit etter ein plass å sove. Å finne teltplass klokka tre om natta er kanskje ikkje det mest optimale, men heldigvis er det aldri mørkt i nord om sommaren. Eg finn ein stad rett ved ei bru, ein fyr kjem til og med bort for å hjelpe meg. 

På veg mot eit morgonbad etter å ha vakna alt for tidlig for mitt eige beste, treff eg på ein jentegjeng nede ved svaberget. Eg spør om gårsdagen og får stadfesta kor sanseleg ulikt ein kan ta inn verda: Dei digga Son Mieux og ettersom eg har bestemt meg for å vere hyggelig i tonen med folk i dag, jattar eg med. 

Sondre Lerche joggar forbi meg i singlet og sveitteband med dama på slep. Viktig å få bort toksinane før ettermiddagens vinsmaking. 

Eg går rundt i sentrum av Henningsvær og blir frista til å kjøpe opp til fleire dyre merkeprodukt. Henningsvær, you got me. Bada i sol og Patagonia, vil eg ikkje at dette skal ta slutt heilt enno.

LES OGSÅ: Vi ble med norske Jenny på nakenløp på Roskildefestivalen

LES OGSÅ: Hvordan påvirker Tiktok fremtidens musikk? Svaret ligger kanskje i Nigerias cruise beat

Generisk pop 

Festivalen dag to opnar med søtladen indiepop frå Ring 1: Pikekyss. Låtane er påfallande like og eg begynner fort å vandre vidare. «Pikekyss: Kyss meg i ****», tekstar eg i affekt til redaktøren. Klubbkvelden bør levere.

I merchboden kjøper eg ei Skatebård t-skjorte i knallgul, ein annan fyr kjøper ei i raud. Ikledd mi nye t-skjorte, går eg og Skatebård, som eg like før har møtt på i kafeen, for å prøve sommarens farsott: pink gin. 

Eit visst element av paranoia melder seg når eg får auge på festivalsjefen medan eg har ein drink i handa. Gjer eg noko ulovleg no?

Anna of the North lever opp til namnet sitt med å faktisk vere i nord. Burde ho også flytte hit? Er ikkje ho fra Gjøvik, og burde vel sånn sett heitt Anna of the East? Nei, no snakkar eg meg bort.

Rart kor likt mykje av denne norske popmusikken høyrest ut. Oj, der syng ho faktisk Nothing Compares 2 U. Treng vi eit cover av den? Sinéad O’Connor tolka jo livskiten ut av den Prince-låten. Så er det eigentleg noko meir å seie? Ikkje basert på det eg høyrer her. Annas vokal er verken sterk eller eigenarta nok til å løfte songen opp på eit anna emosjonelt plan.

Ho vel også å avslutte konserten med å blæste ut Chers Believe – her syng ho ikkje ein gong sjølv – men står og hoppar på scena og publikum syng med. Her utviser ho god, om ikkje, trygg smak. 

Samtidig gjer Anna seg sjølv kan hende ei bjørneteneste her. Ved å lene seg så tungt på ikoniske låtar, endar ho opp med å dytte seg sjølv lenger bak. Er også artistar berre som oss andre: dømt til å søke stadfesting i andre framfor å utvise originalitet og særeigenheit?

LES OGSÅ: Tungtvann inntar operaen med et stjernegalleri fra norsk hiphop – og Kringkastingsorkesteret

LES OGSÅ: Tromsø-rapperen Klish om roboter og aliens, musikk og autisme – og det å motta et intimt bilde på avveie

Bergensk i nord

«Bli med og ta en joint, dåeh?» 

Ein brautande, overberusa bergensar utan sosiale antenner har tatt kontakt. Er dette eigentleg ein uønska art i den nordnorske faunaen?

Nokon som hugsar EDM-artisten Sonny Alven? Han er iallfall eine halvdel av bergensduoen Ka2. 

Kva skal ein kalle dette her, psykedelisk popmusikk som ikkje beliter seg? Titlar som Blomsterdalen forankrar dette trygt i Bergen, slik at vestlandsalibiet til Trevarefest enno er høgst tilstades. 

Om det ikkje musikalsk er heilklaff i mi bok, får dei publikum med seg, og stemninga er sett for resten av natta. Klubben er i gang att. 

Det rytmefokuserte-afrobeat- tropicalia-inspirerte Modal Trafik speler tre timar live. Litt av ein stamina på dette bergensorkesteret her. Ser endeleg Sondre Lerche igjen nede blant publikum. Dette er musikk som beveger hoftene. 

Etter kvart tar eg meg i å sakne litt meir variasjon, rytma går litt for mykje i samme takt. 

Prins Thomas oppe på låven er ei legende i klubbmiljøet, men denne kvelden går discoen hans på tomgang i mine øyrer. 

Går tilbake til Modal Trafikk, som framleis er i samme rytmegroove, men det funkar. Sløy den saksofonen, som om Fela Kuti lever vidare. 

Ein gjeng snakkar om eit eksklusivt båt- og sushi nach nede ved hamna. Då eg kjem dit er det overfylt på båten, så så eksklusivt kan det jo ikkje ha vore.

Sondre Lerche er ikkje her, men Sondre Justad sit der i alle fall. Der er også ein yogainstruktør som bur i Henningsvær og som også viser seg å vere søskenbarnet til Dua Lipa. Verda er sanneleg ikkje stor. 

Men der er verken sushi eller alkohol. Då er det meir liv i nachspielet oppe i høgda då eg legg meg i teltet. Eg sovnar eit par timar, berre for å vakne opp til allsong av Fools Gardens Lemon Tree klokka halv sju. 

Er det fortsatt nach, eller er det yogamenneska som allereie er i gang med ein alternativ morgonsession? 

Eg ser at bussen tilbake til Svolvær går om ein halvtime. Pakkar ned teltet i hui og hast vel vitande om at det enno er ein dag att av festivalen. Eg spring mot bussen, til tonane – og ropinga av: «I wonder how, I wonder why/ Yesterday you told me ’bout the blue-blue sky/ And all that I can see is just another lemon tree». 

Kven er desse folka? 

Er ein i tvil om Trevarefest har blitt for hipster, for kommersiell, eller berre for glad i Scarpa-sko, har i alle fall festivalcampen trygga meg på at det er liv i leiren, slik det skal vere på skikkeleg festival. 

LES OGSÅ: Musikken som tente oss i 2023

Følg oss på Tiktok, Instagram, Bluesky, X og Fjasboka